Του βάζω αντιηλιακό, του λέω να πιεί νερό, να βάλει καπέλο και φωνάζει «άτε κανεί». Συνεχίζω να δίνω «προστασία» από τον ήλιο (κι όχι μόνο) σ’ ένα κορμάκι που άρχισε να γίνεται κορμί που ψηλώνει και αντρώνει και οι μώλωπες από τα κτυπήματα του παιχνιδιού έγιναν καθημερινότητα μας κι αυτός να λέει «κανεί», » φτάνει πια», «μην είσαι πρήχτισσα» κι εγώ να προσπαθώ να πνίξω αυτό το υπερπροστατευτική που γεννήθηκε μέσα μου την ώρα που τον γέννησα. Αυτός μεγαλώνει σε ταχύτητα φωτός κι εγώ αντιλαμβάνομαι αργά και σταθερά, ότι το πρήξιμο βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων.