Αυτές τις μέρες μετράμε συνεχώς: μετράμε πολύ θυμό, άλλη τόση θλίψη, πολύ πόνο, μελαγχολία, μετράμε πόσοι είναι παρόντες, μετράμε πόσοι έφυγαν πριν γίνουν, μετράμε αρρώστιες, μετράμε τα βάσανα του κόσμου που έγιναν ελέφαντες, μετράω τους θανάτους δικών μου ανθρώπων, μετράς, μετράει, μετράμε αριθμούς ξανά και ξανά. Δεν μετράμε τη βλακεία που δε συμπονά, την ανεπάρκεια μπροστά στον πόνο, την αδικία, την απώλεια, τον θάνατο σ΄ όλα τα κλειστά μάτια τούτων των ανθρώπων που έφυγαν. Αν εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες της δικής μας αποτυχίας, ίσως να μη χρειάζονται τόσες ζωές χαμένες για να μετρήσουμε στα μάτια τους τη ζωή ολάκερη.
Σε λίγες μέρες μπαίνει Αύγουστος και η ζωή δεν είναι για πέταμα, ούτε για χολή και φαρμάκι, ούτε για μικροψυχία και σκατοψυχιά. Η ζωή συνεχίζεται χωρίς να μας ρωτάει πότε και πως και είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε ακόμα.
Και ναι ο θάνατος δεν χωνεύεται με τίποτα.