Δεν αγαπώ τους αποχαιρετισμούς και δεν θα τους αγαπήσω ποτέ. Αλλα θα συμβαίνουν πάντα αδιαφορώντας για μένα και τον καθένα που τους σιχαίνεται. Το Ιούνιο αποχαιρετώ πάντα κάποιους μαθητές μου. Και με αυτούς αποχαιρετώ και μια δική μου ηλικία. Κι ο ίδιος κόμπος κάθε φορά στο λαιμό μου την ώρα που τους αποχαιρετώ. Η ίδια συγκίνηση.

Mετά τις βραβεύσεις, το χειροκρότημα και τους αποχαιρετισμούς παρόλαυτα μένουν αυτά τα φωτεινά πρόσωπα που με κοιτάνε με ευγνωμοσύνη σιωπηλά, αλλά κατάματα και νιώθω τυχερή που ήμουν ένα μικρό κομματάκι της ηλικίας τους. Και αυτά τα παιδιά θα με βρίσκουν πάντα μετά από χρόνια σε μια ερημική παραλία φωνάζοντάς μου «Κυρία θυμάσαι με;». Κι εγώ θα αναρωτιέμαι (ή και ίσως όχι) σε ποια χρονιά συναντηθήκατε με αυτά τα παιδιά που τώρα μεγάλωσαν, αυτά θυμούνται το χθες σαν σήμερα κι εγώ βρίσκομαι σε αρχόμενο Αλτσχάιμερ.

Τέλος Ιουνίου 2018: το τέλος και μια αρχή μιας άλλης ηλικίας.