Γεννήθηκα σ’ ένα νησί και λίγο μετά ήρθαν τα συρματοπλέγματα. Μεγάλωσα πίσω απ’ αυτά. Μεγάλωσα μ’ αυτά. Έμαθα να ζω μ’ αυτά. Γερνάω μ’ αυτά. Κι εγώ και οι άλλοι. Μας χωρίζουν οι γραμμές, τα σίδερα, τα τείχη. Μοιραστήκαμε στα δυό. Και οι εδώ και οι εκεί. Μπλεχτήκαμε, γίναμε κουβάρι από πόνο, θλίψη, ελλείψεις, απώλειες. Τις κουβαλάμε πάντα. Ολόχρονα. Στις επόμενες γενιές. Τυραννία.

…

Στάθηκα λίγο και κοιτούσα τα συρματοπλέγματα. Κίτρινο από δω, κίτρινο κι από κει. Μύριζε θεσπέσια.  Μοσχοβολούσε η Άνοιξη. Έκλεισα τα μάτια κι έβλεπα να χορεύουμε μαζί, όλοι στο χρώμα του τόπου μας. Το ίδιο χρώμα προς και πίσω από τα συρματοπλέγματα.

Η ζωή συνεχίζεται και στα δυό μισά του νησιού. Με τα συρματοπλέγματα ανάμεσά μας.

Κύπρος, Μάρτιος 2018