Της αγάπης

Σώματα κρύα, σώματα αμήχανα, σώματα που ζητάνε θέρμη.

Φωνάζουν αδιάκοπα, ουρλιάζουν σιωπηλά «αγάπα με».

Φοράμε στους εαυτούς μας αδιάβροχα και δεν νιώθουμε πια.

Ξεχάσαμε το χρώμα της αγάπης και ζούμε σ΄έναν κόσμο που δεν την ανέχεται.

Γίναμε θεατές της θλίψης μας.

Κι οι φούχτες μας σκλήρυναν απ΄τις πληγές.

Που είναι το χέρι να κρατήσεις χέρι και το αυτί ν΄ακουμπήσεις  τις ιστορίες;

Φτωχύναμε. Είμαστε αρχάριοι στην αγάπη. Προχωρημένοι στη μοναξιά.

 

 

Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Σύνδεση με %s