Σώματα κρύα, σώματα αμήχανα, σώματα που ζητάνε θέρμη.
Φωνάζουν αδιάκοπα, ουρλιάζουν σιωπηλά «αγάπα με».
Φοράμε στους εαυτούς μας αδιάβροχα και δεν νιώθουμε πια.
Ξεχάσαμε το χρώμα της αγάπης και ζούμε σ΄έναν κόσμο που δεν την ανέχεται.
Γίναμε θεατές της θλίψης μας.
Κι οι φούχτες μας σκλήρυναν απ΄τις πληγές.
Που είναι το χέρι να κρατήσεις χέρι και το αυτί ν΄ακουμπήσεις τις ιστορίες;
Φτωχύναμε. Είμαστε αρχάριοι στην αγάπη. Προχωρημένοι στη μοναξιά.