Στέγνωσαν τα δάκρυά της. Το πόρισμα του γιατρού. Απόρησε  για μια στιγμή, κοιτώντας τον μ΄ένα παγωμένο κι ατάραχο βλέμμα. Σχεδόν γυάλινο.

Στέγνωσαν τα δάκρυα της;  Τα δικά της δάκρυα; Πόσα δάκρυα έτρεξαν στα μάγουλα της, τη ψυχή της, τα χέρια της, τα ρούχα της τόσα χρόνια; Γιατρέ, τι λέτε; Νόμιζε ότι του μιλούσε, αλλά δεν έβγαινε η φωνή της. Βουβός κινηματογράφος. Εξακολουθούσε να τον κοιτάει με εκείνο το γυάλινο βλέμμα της, χωρίς δάκρυα. Τον κοιτούσε κι άκουγε τη βροχή έξω να πέφτει ασταμάτητα με τους ίδιους ρυθμούς όλη μέρα, όλες τις προηγούμενες μέρες βροχή, αφειδώλευτη, συνεχόμενη βροχή, όπως τα δακρυσμένα της μάτια. Κάποτε μπορούσε να βρέχει με τα δάκρυα τα μάτια της, τα σπλάχνα της, το σώμα της και να λυτρώνεται. Να ξεπλένει τον πόνο και τις πληγές της. Κάποτε, όταν το σώμα της μπορούσε να κλάψει. Να νιώσει και να φωνάξει. Τώρα στέγνωσε το σώμα της. Στέγνωσαν τα δάκρυά της. Στέγνωσε σύγκορμη. Ζει χωρίς δάκρυα. Στεγνή.

-Έξω βρέχει, γιατρέ, ίσα που κατάφερε να πει ψιθυριστά.

(Είναι τα δάκρυά μου), σκέφτηκε.