Όταν πεθαίνει ένας φίλος γίνεσαι χάλια. Όταν πεθαίνει ένας δάσκαλος νιώθεις εκείνο το κομμάτι σου να φεύγει. Όταν πεθαίνει ένας γνωστός, ένας άγνωστος, ένας άνθρωπος σου, ένας άνθρωπος νέος που δεν πρόλαβε όσα του άξιζαν παραλύεις μπροστά στο τελεσίδικο του θανάτου. Για λίγο, μετά ξεχνάς μέχρι τον επόμενο θάνατο. Το ίδιο μούδιασμα.

Είμαστε ατελείς, είμαστε περαστικοί, είμαστε βουβοί, έχουμε ξεχάσει συνειδητά να μιλάμε για όσα μας βασανίζουν, όσα μολύνουν τις μικρές χαρές μας και τα καταπίνουμε. Κι αυτά με τη σειρά τους έρχονται και μας αρρωσταίνουν, μας γερνάνε και μας πεθαίνουν. Τόσο τρωτοί και εύθραστοι, ώστε ένας μικροσεισμός μέσα ή δίπλα μας, μας σπαραλιάζει.

Μιλήστε, συγχωρέστε, φιλάτε πολύ και δίνετε πολύ τα πολλά σας στους ανθρώπους. Τώρα, σήμερα.