Πηγαίνω στο πατρικό μου να πάρω κάτι χαρτιά. Και στο τραπέζι πετυχαίνω προπολεμικό ενθύμιο, το ανοίγω φυσικά από περιέργεια και βλέπω φωτογραφία του νεαρού πατέρα μου. Προπολεμική άδεια οδήγησης στην Αμμόχωστο.

– Είδες νιάτα, μου λέει ερχόμενος από την κουζίνα.

-Παπά, έτσι σε θυμούμαι όταν ήμουν μικρή.

-Πάλι καλά, μου λέει χαμογελώντας. Κάτσε να σου βάλω ένα ουίσκι. Ότι πρέπει για το κρύο.

-Βιάζομαι παπά μου, δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την κουβέντα μου και μου βάζει λίγο.

-Στην υγειά μας κόρη μου.

-Γειά μας Γιάννη μου, του λέω, στα όμορφα χρόνια τότε και τώρα.

– Έτσι κόρη μου. Κάθε εποχή με την ομορφκιά της.

Έφυγα με την φωτoγραφία του τριαντάχρονου τότε και το χαμόγελο του ογδοντάχρονου τώρα πατέρα μου.

Keep walking Johnny  μου.