Δεν πιστεύω οι αποχαιρετισμοί ν’ αρέσουν σε πολλούς. Εγώ δεν τους συμπάθησα ποτέ. Και κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι σκληραίνει το πρόσωπο, παγώνουν τα δάκρυα, σουφρώνουν τα χείλη. Και μέσα από το αμάξι που απομακρύνεται κοιτάς το σπίτι σκεφτόμενος, ότι την επόμενη φορά ίσως να είναι πολύ γυμνό κι απόμακρο χωρίς τους ανθρώπους που το έζησαν.

Το ίδιο κι αναχωρήσεις. Υπάρχουν οι αγκαλιές που στεγνώνουν τα δάκρυα και οι αγκαλιές της αναχώρησης που σε μαγκώνουν αμήχανα, γιατί μέσα τους κουβαλάς το βάρος της άγνοιας αν θα τις ξαναβρείς. Κι επιπλέον δύο πράγματα βαραίνουν σε μια αναχώρηση: τι αφήνεις πίσω και τι σε περιμένει εκεί που θα πας.