-Τον Παύλο θα ήθελα. Ναι, τον Παύλο. Δεν γίνεται, αυτό είναι το νούμερό του. Μα…

…

Μέσα στο κρύο, στον παλιό τηλεφωνικό θάλαμο, έριξα το κέρμα. Πληκτρολόγησα το νούμερό σου. Η γραμμή κτυπούσε. Για πολύ. Όπως η καρδιά μου. Καμία απάντηση. Αύριο πάλι, ψιθύρισα μέσα μου.

…

Έκλεισα πάλι την πόρτα, σήκωσα το μαύρο ακουστικό, έριξα πάλι το κέρμα. Έκανα μια παύση, μια δεύτερη σκέψη. Πληκτρολόγησα πάλι τους πολλούς αριθμούς που μας χώριζαν. Η γραμμή κτυπούσε. Όπως η καρδιά μου. Η φωνή που απάντησε δεν ήταν η δική σου, δεν ήταν γνώριμη, ήταν κρύα, απόμακρη, κοφτή.

-Δεν υπάρχει Παύλος. Κάνετε λάθος.

-Με συγχωρείτε, λάθος αριθμός.

Λάθος αριθμός, λάθος μέτρημα. Ανθρώπινο λάθος, είπαν οι ειδικοί. Έφυγε αμέσως. Δεν πόνεσε.

Στέκομαι έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο. Χωρίς κέρμα. Λάθος. Όλα λάθος. Και δεν σβήνονται.