Τα χέρια που ζυμώνουν είναι από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Τα αλευρωμένα χέρια που σμίγουν υλικά και πλάθουν ζύμες. Που γίνονται γροθιές για να τις πλάσουν. Τέτοια χέρια είχε η γιαγιά μου. Τέτοια χέρια έχει η μάμα μου. Αυτά τα χέρια όταν μαγειρεύουν κάνουν μαγικά. Όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί έτσι είναι. Απλά και κατανοητά. Γιατί αυτά τα χέρια όσο κι αν σκλήρυναν μέσα στο πέρασμα του χρόνου, το ζύμωμα της γης, τους πολέμους και τις απώλειες, άλλο τόσο γλύκαναν τις δικές μας ζωές, των παιδιών και των εγγονιών τους. Η μάμα μου είναι η μαγείρισσα της καρδιάς μου γιατί τα φαγητά της είναι νόστιμα, όταν μαγειρεύει για εκείνους που αγαπάει και ξέρει να αγαπάει πολύ και άδολα και χωρίς τέλος και γιατί ποτέ δεν την έχω ακούσει να επαίρεται για κάτι.

Τα χέρια που αγαπώ πιο πολύ είναι της μητέρας μου. Είναι ο τόπος της απλής και γλυκιάς ζωής.

Ταχινόπιτες Κύπρου, Νοέμβριος 2017