Στο τέλειωμα μιας δύσκολης βδομάδας, στην είδηση της ξαφνικής απώλειας ανθρώπων που είχαμε μοιραστεί παραπάνω από πέντε κουβέντες ξημερώνει ένας ήλιος, όχι ψεύτης, αλλά εκείνος που ζεσταίνει τα κόκκαλα και τα σωθικά σου. Κάθομαι στην αυλή απέναντι από το μέχρι πρόσφατα πεθαμένο μου γεράνι, το χαζεύω, το θωρώ να ξεμυτίζει, να ξαναγεννιέται.

Κάθομαι με τον κάφε και σκέφτομαι ότι σήμερα η ζωή έχει χρώμα κόκκινο και είναι φωτεινή.

– Αγαπώ σε τσαρτελούδιν μου*, του ψυθιρίζω στα φύλλα και κοιτώ στον ουρανό εκείνους, που είχαμε μοιραστεί πέντε κουβέντες παραπάνω.

*τσαρτελούδιν= το γεράνι στα κυπριακά

Κύπρος, Νοέμβριος 2017