Την θυμάμαι να κάθεται με τις ώρες στην βούφα* και να φτιάχνει μέσα στη σιωπή των ωρών τις πιο περίτεχνες κουρελούδες.

-Γιαγιά πόσες ώρες κάθεσαι να φτιάχνεις χαλιά; Εν κουράζεσαι; την ρωτούσα πάντα.

-Όι κόρη μου. Εν πολλά ωραία τούτη η τέγνη της βούφας. Εν τα προιτζιά σας. Άμα μεγαλώσεις να έσσιεις έσσω σου να με θυμάσαι.

Κάθε φορά που στρώνω τις κουρελούδες σου φέρνω σε γιαγιά μου, Κλεονίκη μου μες την μνήμη μου, θωρώ σε τζαι θυμούμαι την τέγνη της ατέλειωτης αγάπης σου για τον άνθρωπο τζαι νιώθω πολλά τυχερή για τον πλούτο που μου προίτζισες.

η βούφα= ο αργαλειός

Κύπρος, Οκτώβριος 2017