Πριν ένα χρόνο ξάπλωνες πλάι μου και μου έλεγες ψιθυριστά για το ταξίδι που θα κάναμε οι δυό μας. Τώρα δεν ξαπλώνεις πια πλάι μου. Πριν ένα χρόνο καθόμουν δίπλα σου σε κάποιο δωμάτιο ιατρείου, νοσοκομείου, θεραπευτηρίου. Σήμερα σου φέρνω άσπρα τριαντάφυλλα -τ΄αγαπημένα σου- και σου μιλάω ατελείωτα δίπλα στο μισοσβησμένο καντήλι σου. Πριν ένα χρόνο δεν σε ήξερα καν. Σήμερα δεν με ξέρεις πια. Πριν ένα χρόνο ερωτεύτηκαμε παράφορα κι όσο στο έδειχνα έφευγες μακριά. Σήμερα είσαι μια μαυρόσαπρη φωτογραφία στο συρτάρι. Πριν ένα χρόνο ήσουν στην αγκαλιά μου και με φιλούσες. Σήμερα είσαι παλιόμουτρο. Πριν ένα χρόνο ήσουν η φίλη μου, ο άνθρωπος στα τραπεζώματα, τα πλήκτρα και το ακουστικό μου. Σήμερα κατέβασες τ΄ακουστικό. Πριν ένα χρόνο μ΄εβλεπες να μπαίνω στο γραφείο με  τους φακέλους και τον καφέ μου. Σήμερα δεν έχω πια γραφείο κι ο καφές χύθηκε χωρίς μια γουλιά.

Μαζεύω τα ρούχα σου, μαζεύω τις τσαλακωμένες στιγμές, μαζεύω το ανακατεμένο μου παζλ, σβήνω αναμνήσεις κι ώρες αγάπης, τακτοποιώ τους φακέλους της ζωής μου.

Θα μπορούσες να μην πεθάνεις; Θα μπορούσε να μην πεθάνει; Θα μπορούσαμε να μην πεθάνουμε μέσα στην καθημερινή πραγματικότητα του θανάτου;

Ζεις 365 μέρες ζωής που μοιάζει με ζωή.