Ξαπλώνεις ανάσκελα μ’ ένα παιδί δίπλα σου και χαζεύεις τον κόσμο αλλιώς: βλέπεις τον ήλιο που φεύγει, την βροχή που έρχεται, τους αγαπημένους που «έφυγαν» με ή χωρίς τη θέλησή τους γι’ άλλο σύμπαν, τη θάλασσα εκεί ψηλά, τους φίλους σου να χαίρονται με σένα τη ζωή με τα όλα της, το γαργαλητό και το γέλιο παντού. Νιώθεις ευγνωμοσύνη για το παιδί δίπλα και μέσα σου.
Μόναχο, Αύγουστος 2017