Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο το 1972. Ούτε δύο χρονών δεν ήμουν όταν έγινε η εισβολή του 1974. «Παιδί του πολέμου» μαζί με τόσα άλλα. Δεν θυμάμαι τίποτα. Έμαθα για τους βομβαρδισμούς, τα τανκς, τους αιχμαλώτους, τους αγνοουμένους, τους εγκλωβισμένους από τις διηγήσεις των δικών μου. Δεν θυμάμαι τη φρίκη του πολέμου. Το μόνο που θυμάμαι είναι το συσσίτιο που μας δίνανε στο δημοτικό σχολείο και τα επιστολόχαρτα του Ερυθρού Σταυρού με το γραφικό χαρακτήρα της μητέρας μου, που έστελνε στην οικογένειά της ούσα εγκλωβισμένη. 43 χρόνια έχουν περάσει από τότε και μας έχει μείνει η θλίψη, ο πόνος, οι αναμνήσεις, ένας υπαρκτός φόβος και μια αμυδρή ελπίδα για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. 43 χρόνια και κουβαλάμε μια χαίνουσα πληγή που δεν κλείνει.
Πριν μερικά χρόνια, Αύγουστος ήταν πάλι ήθελα να δω τον τόπο που γεννήθηκα και τη φοβερή θάλασσα που άκουγα από τις διηγήσεις των δικών μου. Τα είδα στο ηλιοβασίλεμα, στο λιόγερμα κι ένιωσα όλα όσα είχα στο πετσί και τη ψυχή μου από τις πιο πάνω διηγήσεις.
Πέρασαν 43 χρόνια, εκείνη η θάλασσα της Αφέντρικας εξακολουθεί να μας μαγεύει κι εγώ νιώθω ευγνωμοσύνη για τη ζωή που μου ‘λαχε κι ας κουβαλώ ακόμα το «παιδί του πολέμου».

Αφέντρικα, Ριζοκάρπασσο-Κύπρος 2017