Θωρεί ποτζεί, θωρεί ποδά, εν με θωρεί στα μάθκια,

για να της πουν τα μάθκια μου πόσο την αγαπούσιν.

Τζαι να την κλείσουν μέσα τους εις μιαν ευτυχίαν.

Τούτον το πλάσμαν, τ΄όμορφον που έτυχε ν΄αγαπήσω

να το θωρώ, να με θωρεί για όσο μπορώ να ζήσω.

Τζαι τούτην την αγάπη μας σιγά-σιγά να κτίσω.

θα σ΄αγαπώ όσο ηζιώ τζαί όσο ο ήλιος βγκαίνει,

για να μου φέξουν της μαθκιάς σου οι ακτίνες.

Αγάπη μου, το βλέμμα σου να μεν μου το στερήσεις,

μήτε το χάδι των σιερκών, μήτε την γλύκα των σσιειλιών σου ν΄αφήσεις,

γιατί η φλόγα της καρκιάς μου εν ησβήνει

για σε φεγγαρολουσμένη μου τζαι χαμηλοθωρούσα.