Κάτω από το θεόρατο δέντρο,

μια καλοκαιρινή Κυριακή που μύριζε χειμώνα,

βούτηξα τα πόδια στην παγωμένη λίμνη.

Μου γαργαλούσε τις φτέρνες το βυθισμένο κάστρο,

άκουγα το νανούρισμά της στα θολά νερά

κι αναρωτήθηκα πάλι για τις επιστροφές.

Πόσες μνήμες, πόσες αδυναμίες, πόσες σταγόνες στη βροχή,

πόσοι θεοί και δαίμονες είναι παρόντες;

Ξάπλωσα ανάσκελα στο βρεγμένο χορτάρι

και χάζευα τους πίνακες του Μονέ.

Τίποτα δεν μου λείπει.

Μάλλον.

Relec/ France, July 2017