Ξύπνησα νωρίς πάλι. Αυτά τα τζιτζίκια και η ανελέητη ζέστη.  Μια μέρα πριν την επέτειο του πραξικοπήματος του 74′  ξύπνησα βαριά, γιατί νόμισα ότι άκουσα σειρίνες. Αυτές τις μέρες του Ιουλίου φοβάμαι πιο πολύ. Αυτός ο κολλημένος φόβος στα γονίδια μου… Με κυνηγάει πάντα. Φοβάμαι τα θερμά επεισόδια που έπονται αυτών που προηγήθηκαν. Είναι κι αυτά κολλημένα στο πετσί μου. Το δικό μου, των δικών μου και των ξένων.

«Δεν βαριέσαι, σήκω», μονολογούσα μέσα μου. «Θα φτιάξεις γεμιστές ντομάτες. Άντε να πας νωρίς στον κυρ-Γιάννη να σου δώσει τις καλύτερες, τις πιο ώριμες, τις κατακόκκινες».

Τέτοιες κατακόκκινες ντομάτες ήθελα ν΄αγοράσω και τότε στον Τουρκομαχαλά του Μονάχου. Να φτιάξω γεμιστά. Τις βρήκα, τις μύρισα, τις διάλεξα προσεκτικά και πήγα στο ταμείο. Ο Τούρκος ταμίας με κοίταξε κάπως περίεργα κι εγώ δεν κατάλαβα τι ήθελε. Τις ζύγισε και πριν μου πει την τιμή τους με ρώτησε κάτι στα τούρκικα. Του απάντησα στα γερμανικά ότι δεν καταλαβαίνω. Και τότε με ρώτησε στα γερμανικά αν ειμαι Τουρκάλα. «Με τα μαλλιά και τα μάτια που έχεις σίγουρα είσαι Τουρκάλα». Του απάντησα έντονα στα γερμανικά ότι γεννήθηκα στην Κύπρο. «Τουρκάλα είσαι τότε», μου απαντάει. Δεν άντεξα, κοκκίνησα σαν τις ντομάτες από θυμό, τις πήρα όπως ήταν μέσα στο σακούλι από τη ζυγαριά και τις πέταξα κάτω φωνάζοντάς του: Είμαι Ελληνοκύπρια ακούς! Griechischezypriotin! Μ΄ένα «άει σιχτίρ» στο στόμα έφυγα κλαίγοντας από το μπακάλικο τότε. Χωρίς ντομάτες, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.

Γεννήθηκα με το «Δεν ξεχνώ» και το κουβαλάω εδώ και 44 χρόνια σε κάθε γη που έχω βρεθεί.  Συχνά πιάνω τον ευατό μου να θέλει να ξεχάσει. Αδύνατον. Είναι μεγάλη τέχνη να μη θυμάσαι. Και δεν την κατέχουμε όλοι.

Βρήκα κόκκινες και ζουμερές ντομάτες. Ίδιες με κείνες του Μονάχου. Ακόμα τις θυμάμαι.