Κάθε Ιούλιον γίνεται τζαι έναν κακόν στην Κύπρον, χρόνια τωρά: το πραξικόπημα, ο πόλεμος, το Μαρί, οι πυρκαγιές, τα ναυάγια, κάθε λογής χαττάς. Τζαι σκοτεινιάζουμεν για λίον ή πιο πολύν τζαιρόν, ξιχάνουμεν ή κάμνουμεν πως ξιχάνουμεν, μα οι πληγές εν τόσο βαθκιές που εν κλείουν ποττέ: ο θείος της εν αγνοούμενος, ο παπάς του ήταν αιχμάλωτος, τον αρφόν της επαίξαν τον.Τζαι βάλουμεν τον πόνο μας σε λέξεις, τζαι τες πληγές μας σε πιο πολλές λέξεις τζαι κάμνουμεν μνημόσυνα για να μεν ξιχάσουμεν τούτους τους Ιούλιους. Τζαι τούτην η λύπη τζαι η σκοτεινιά γίνεται ένα με το πετσί μας, το δικόν μας τζαι των παιδκιών μας, τζαι των άλλων γενιών. Γινούμαστεν έναν κουβάριν που τυλιούμεν τζαι ξυτυλιούμεν ολόχρονα τζαι για πολλές ζωές. Τζαι ο κόσμος θωρεί μας πουπόξω τζαι νομίζει μας ευτυχισμένους. Τζαι μεσα μας κρούζουμεν σαν τούτην πυρά της Κύπρου. Σσιμώναν, καλοτζαίριν.