Μπαίναμε στο μικρό πορτοκαλί μίνι κούπερ φορτωμένο με τους πέντε μας, τις μεγάλες πράσινες σκηνές και κατευθυνόμασταν προς το Governor’s Beach. Όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας η ίδια διαδρομή, η ίδια χαρά στα πρόσωπα όλων μας. Η διαδρομή αυτή σήμανε για μένα τουλάχιστον την έναρξη της πιο ωραίας εποχής του χρόνου: αυτής των καλοκαιρινών διακοπών.

Η Ακτή του Κυβερνήτη, το ανατολικότερο κομμάτι της παραλίας της Λεμεσού όπως αποκαλείται το Governor’s Beach, προήλθε από την Αγγλοκρατία μιας κι εκεί υπήρχε το εξοχικό όπου παραθέριζε ο εκάστοτε Άγγλος Κυβερνήτης. Αργότερα με την εγκαθίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την “αποχώρηση” των Άγγλων, το εξοχικό παραδόθηκε στον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ο Μακάριος  χρησιμοποιούσε το εξοχικό κατά την καλοκαιρινή περίοδο, ενώ μετά τον θάνατό του το εξοχικό έκλεισε και παραμένει μέχρι σήμερα κλειστό. Αυτά λέγονται τουλάχιστον για τ΄ όνομα και την ιστορία της περιοχής αυτής.

Την δεκαετία του 80’ όταν παραθερίζαμε εκεί εγώ δε θυμάμαι ούτε εξοχικά, ούτε κυβερνήτες. Θυμάμαι μόνο τα γαλαζοπράσινα νερά της θάλασσας, το ψαροντούφεκο του πατέρα μου και τους αχινούς. Θυμάμαι το σόι από την Ευρώπη και τη Νότιο Αφρική, που ερχόταν για διακοπές φυσικά στον τότε παράδεισο του Governor’s Beach. Θυμάμαι κάθε πρωί τον πλανόδιο πωλητή να φέρνει φρέσκο γάλα σε μπουκάλια, ζεστές ταχινόπιτες και τυρόπιτες που τρυπούσαν τα ρουθούνια μας και την μητέρα μου να φτιάχνει καφέ σε γκαζάκι στο χάλκινο μπρίκι. Μετά ακολουθούσε πεζοπορία και κατάβαση από τα βράχια για να φτάσουμε στη «Γαλάζια Λίμνη» και εγώ ολημερίς να μουλιάζω μέσα στο αλμυρό νερό ή να χάνομαι με τις ώρες για ψάρεμα με τον πατέρα μου ως αργά το σούρουπο και ν΄αρνούμαι πεισματικά την επιστροφή στη σκηνή. Η χαρά μου ήταν οι βουτιές με την μάσκα, οι πεταλίδες και οι μαύροι θησαυροί: οι αχινοί, που ναι μεν έβριζα όταν με τσιμπούσαν, αλλά λάτρευα την γεύση τους.

Αξέχαστα ήταν επίσης τα βράδια: καθόμασταν με κεριά, δεν υπήρχε ούτε ίχνος ηλεκτρικού φωτός τότε, παρέα μας τ΄ αστέρια και το φεγγάρι και οι κιθαριστικές μελωδίες του θείου Filadelpho από τη Χιλή. Ο θείος Delpho μ’ έμαθε να κολυμπώ και μαζί δίναμε κοντσέρτα με λατινοαμερικάνικο κι ελληνικό ρεπερτόριο κάθε βράδυ σχεδόν. Και οι παραθεριστές των γειτονικών σκηνών, ντόπιοι και τουρίστες έσμιγαν τις φωνές τους μαζί μας σ΄ ένα γλέντι μεθυστικό.

Σαν ντοκιμαντέρ πέρασαν όλες αυτές οι εικόνες σήμερα από μπροστά μου, όταν βρέθηκα μετά από χρόνια πάλι στην Ακτή του Κυβερνήτη. Επέστρεψα σ΄αυτά τα καλοκαίρια του Rosa Maria se fue a la playa, που όλα ήταν αλλιώς και με τύλιξε μια γλυκιά μελαγχολία διαπιστώνοντας, ότι οι ζωές μας είναι ένα άλμπουμ ιστορίες δικών μας και ξένων που τείνουμε να ξεχνάμε, γιατί πια το living  δεν είναι τόσο easy. Αυτές οι ιστορίες όμως είναι γερά φυτρωμένες και καλοποτισμένες στην ψυχή μας και ζωντανεύουν πάλι με μια αφορμή, όσο μικρή κι αν είναι αυτή. Αυτές οι ιστορίες είναι οι δικοί μας κυβερνήτες.