Μοιάζει με την επιστροφή, το ξανασμίξιμο μετά από έναν χωρισμό. Πλησιάζω, την αγγίζω απαλά, κατευθύνομαι προς το μέρος της αργά σαν να φοβάμαι τις αντιδράσεις. Τις δικές της και τις δικές μου. Μήπως κρυώσω, μήπως μου αγριέψει, μήπως μετανιώσουμε τ΄αλληλοαγγίγματα. Μήπως.

Έχει μεσολαβήσει αρκετό χρονικό διάστημα. Βδομάδες, μήνες, χρόνος. Την έβλεπα όλο αυτό τον καιρό από μακρυά, κάποτε με ενοχές, κάποτε με σφοδρές επιθυμίες να την αγγίξω, κάποτε εντελώς ανέκφραστα. Είναι εκείνοι οι έρωτες οι ακατάλυτοι που σμίγουν, μουτρώνουν, χωρίζουν, επιστρέφουν και σε κάθε επιστροφή φουντώνει όλο και πιότερο αυτό το δέσιμο μεταξύ τους. Χωρίς λόγια, χωρίς αναπάντητα γιατί.

Παιδιά που τσιρίζουν από χαρά, μαμάδες που στεγνώνουν τα μικρά τους, άνδρες που χαριεντίζονται σε κάθε ζαριά στο τάβλι, ηλικιωμένοι που ξεπέρασαν αρρώστιες και απώλειες και μυρίζουν δειλά το ιώδιο, νεαρά ζευγάρια που σμίγουν οι λιοκάμενες σάρκες τους πάνω στα ψαθάκια και ανταλλάζουν υγρά φιλιά κάτω από τα καπέλα, βιβλία με την άμμο σελιδοδείκτη, εικόνες, ιστορίες, μικρογραφίες πολλών βίων.

-Πόσο μου έλειψες, αγάπη μου…

Κύπρος, Ιούνιος 2017