Βράδια που τελειώνουν καλά. Κι ακουλουθεί ένα πρωινό μαζί, που όλα ακόμα είναι εκεί. Κι ας μην το φαντάζεσαι. Και κάνεις σχέδια για τις επόμενες ώρες, μέρες, μήνες. Για ένα καλοκαίρι μαζί κι ας είναι χειμώνας. Για μια ζωή που λούζεται πολύ από ήλιο κι ας βρέχει οκτώ μήνες το χρόνο. Αυτό το μαζί που δεν ειπώθηκε ποτέ, ούτε στα κλίκ, ούτε στα μάτια, ούτε στις λέξεις. Αλλά το μαζί είναι ακόμη ζωντανό μέχρι να σκοντάψεις πάλι στις πληγές σου, αυτές που είναι μέσα σου, εκεί κοντά στην καρδιά. Και αρχίζει το πόδι σου ν΄ανεβοκατεβαίνει νευρικά, γιατί τα σχισμένα μέσα σου δεν ράβονται ούτε με τις πιο χοντρές βελόνες και γίνεσαι πάλι κόμπος στο λαιμό και το σώμα. Κόμπος που δεν λύνεται, μικραίνει, μεγαλώνει, αλλά είναι εκεί. Μόνιμα. Και κανείς δεν μπορεί να σε διαβάσει.

Τύχη μεγάλη να μπορεί κάποιος, κάποτε να σε διαβάσει.