Ζευγάρι σαράντα χρόνια. Στο ίδιο κρεβάτι κάθε νύχτα. Στο θόρυβο και τις σιωπές τους. Εκείνος της ζεσταίνει τα πόδια όταν αυτή κρυώνει κι αυτή τον παίρνει αγκαλιά στους εφιάλτες του. Εκείνη φροντίζει για το νερό στο κομοδίνο του κι εκείνος για το ξυπνητήρι στο κομοδίνο της. Στο ίδιο κρεβάτι τόσα χρόνια. Στα γεννητούρια και τις κηδείες. Κάθε νύχτα, κάθε ξημέρωμα μαζί. Σαράντα ολόκληρα χρόνια. Σχεδόν μισός αιώνας.

Της ζεσταίνει τα πόδια, γιατί αυτή πάντα κρυώνει. Είναι μια άνοιξη που μυρίζει ήδη καλοκαίρι κι αυτή ακόμα κρυώνει. Και δε ψάχνει πια τα πόδια του. Δεν φέρνει πια νερό στο κομοδίνο. Δεν χρειάζεται να ξυπνήσει νωρίς το πρωί. Εκείνος δεν κοιμάται πια για να μην έχει εφιάλτες. Αν αποκοιμηθεί από την κούραση τότε κλαίει στον ύπνο του και ξυπνά ιδρωμένος απλώνοντας το χέρι του στο μαξιλάρι της.  Σαράντα ολόκληρα χρόνια. Στο ίδιο κρεβάτι, στην ίδια ζωή, στο ίδιο σώμα.

Τώρα χωρίς αυτήν ζει έξω από το σώμα του.