Αργία για μας εδώ στην Κύπρο σήμερα, ευκαιρία για εκδρομή παραλιακά με τη ψαροταβέρνα στο κύμα, με τον ήλιο να μας κτυπάει ντάλα στο κεφάλι, δωρεάν βιταμίνη D, με γιαγιά και παππού να εξιστορούν στα εγγόνια προσωπικές εμπειρίες και ιστορίες της εορταστικής σημερινής μέρας. Δίπλα μας τετραμελής οικογένεια με δύο παιδιά περίπου σαν τα δικά μου. Η μητέρα έξαλλη κάθε φόρα φωνάζει στα παιδιά της με μια αυστηρότητα «γιατί τρώς, γιατί δεν τρως, πως τρως έτσι, γιατί δεν κάθεσαι σωστά, γιατί λέρωσες τα ρούχα σου, γιατί έτσι, γιατί αλλιώς»  και κάθε φόρα που υψώνει τον τόνο της φωνής της το αγοράκι την αγκαλιάζει και αυτή σταματάει για λίγο, λεει στον γιο της «θησαυρέ μου» μέχρι να πάρει από την αρχή το τραγούδι της και πάλι: φωνές, αγκαλιά, άνω τελεία και ξανά και ξανά. Με περιέργεια παιδική παρακολουθώ το σκηνικό τόση ώρα και βλέπω στην μάνα αυτή μια αυστηρότητα, μια μεταμφιεσμένη οδύνη, που δεν την έκλαψε, που δεν την ξέπλυνε ποτέ με δάκρυα.

Ούτε κάνω την μεγαλόψυχη και την καλή μητέρα, γιατί κι εγώ τις μητρικές μου υστερίες τις φανερώνω καθημερινά δυστυχώς ή ευτυχώς στα παιδιά μου και τους γύρω μου. Απ΄την άλλη σκέφτομαι, ότι αυτή η αυστηρότητα με τους «γλιστρώντες» στην οποία έχουμε όλοι μερίδιο είναι ένα σύμπτωμα ανεπάρκειας, μια ανθρώπινη αδυναμία που δεν ξεσπά, δεν μιλιέται για να γιάνει, αλλά μεταφράζεται σ΄ ένα αληθινό ψέμα.

-Μάμα, πάμε να μαζέψουμε θησαυρούς από την παραλία, μου φωνάζει η Σοφία μου.

Αυτοί είναι οι θησαυροί που περιμαζέψαμε από την εκδρομή μας μαζί με όλη την αλήθεια μιας ανθρώπινης καθημερινότητας.

Λεμεσός, Απρίλιος 2016