Τώρα πια άρχισα να μετράω: λόγια, στιγμές, πληγές, ουλές, πόνους, χαστούκια, απογοητεύσεις, έρωτες, φίλους, συγγενείς, θανάτους, σιωπές. Μετράω το χρόνο, σε μήνες, μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα. Μετράω έναν χρόνο που δεν μετριέται σε χρήμα. Τικ τοκ, τικ  τοκ. Ποτέ γκλιν, γκλιν. Μετράω το τικ τοκ των ηχηρών γέλιων μικρών και μεγάλων, τικ τοκ της ατέλειωτης κουβέντας,  τικ τοκ της αγάπης και της αγκαλιάς, τικ τοκ της εκδρομής, τικ τοκ της θάλασσας, τικ τοκ της ευωδίας, της βροχής, των χρωμάτων, των ονείρων. Μετράω το τικ τοκ του αίματός μου που κυλάει ακόμα στις φλέβες, μετράω τις εκκρίσεις, τις θερμοκρασίες, τις σωματικές αντιδράσεις μου στον άλλο. Μετράω τα εγώ μου.

Μετράω πια και δεν υποτιμώ της αξία του πιο μικρού κόκκου της ζωής μου. Μεγάλωσα κι έμαθα να μετράω χωρίς δεδομένα και αυτονόητα.