Παντού τσίκνα και δυσοσμία. Στους δρόμους, τα μαγαζιά, τα σπίτια. Βρίζουμε τον κόσμο γύρω μας, βρίζουμε τους δημοσιογράφους, βρίζουμε τους αστυνομικούς, βρίζουμε στα γήπεδα, βρίζουμε τους αλλοδαπούς, τους αλλόθρησκους, τους αλλόγλωσσους. Παίρνουμε τη σειρά του μπροστινού στις δημόσιες υπηρεσίες, περνάμε με κόκκινο, δεν δίνουμε προτεραιότητα σους πεζούς, σπρωχνόμαστε στις κυλιόμενες σκάλες, σκαλίζουμε εκεί που δεν μας σπέρνουν.

Στα λεωφορεία μυρίζει τσίκνα και τηγανίλα.Οι άνθρωποι σκυθρωποί και σκυμμένοι, πηγαίνουν κι επιστρέφουν κουρασμένοι και βασανισμένοι. Κρύβονται μέσα στα παλτά τους και μέσα στα σώματά τους εκτυλίσσεται το δικό τους δράμα. Ρούχα και σάρκα μυρίζουν τσίκνα. Μοιάζει να μην έχουμε απορροφητήρες σ΄αυτή τη χώρα. Όλες οι μυρωδιές μένουν επάνω μας και ξινίζουν. Η μυρωδιά του δευτέρου παγκοσμίου, η μυρωδιά του εμφύλιου, η μυρωδιά της χούντας, η μυρωδιά της εισβολής του 74΄, οι μυρωδιές των δημοψηφισμάτων.  Και μεις τρώμε τις σάρκες μας.

Δεν αντέχεται η αποφορά και η δυσοσμία μας. Ας βάλουμε επιτέλους τα ρούχα στο πλυντήριο. Ας σταματήσουμε να τηγανίζουμε. Ας πλυθούμε επιτέλους.