Πρωτοβρόχια, τέλη Νοεμβρίου. Άργησαν πολλές μέρες, μα ήρθαν με ή χωρίς Αγίους. Εξάλλου δεν ψάχνω για Αγίους. Βλέπω μόνο και αισθάνομαι κάτω από το πετσί μου μια διαβολεμένη χρονιά να εκπνέει βασανιστικά με ανθρώπινες απώλειες, με καρκίνους, χειρουργεία, με βομβαρδισμούς, πυρκαγιές, χαμένες πατρίδες, βάρκες φορτωμένες προσφυγιά, πνιγμένους ενός κατώτερου θεού, κυνηγημένους, βαρβαρότητες κάθε είδους, με μια μπόχα θανάτου, μισανθρωπία, επιθέσεις παρανοϊκών, μ΄ έναν ακάλυπτο κι αμφιθεατρικό φανατισμό και ρατσισμό, με υποκρισία, φρενοπάθεια, με πολλή λάσπη, με βροντερά ΌΧΙ που έγιναν γονατιστά ΝΑΙ, με μια γεύση ασφυξίας στα χείλη, με πολλά γιατί αναπάντητα.

Βρέχει νερό, βρέχει λάσπη, το χώμα μυρίζει όμορφα και πάνω του περπατώ ξυπόλητη. Κάνω τη λάσπη ρούχο μου, στολή μιας μάχης που έχει και νικητές. Χαμογελώ ριζωμένη στη λάσπη, τη δική μου και με θωρούν δεκάδες διάβολοι και τους κοιτώ κατάματα και δεν σκιάζομαι. Και μέσα στις λιμνούλες του νερού, που σχηματίζει η βροχή βλέπω μικρές ιστορίες, πρόσωπα που ρέουν, χάνονται και επανέρχονται. Βλέπω λέξεις στα χείλη που δεν ειπώθηκαν, βλέπω την σιωπή στα βλέμματα, βλέπω χάρτινα καραβάκια να επιπλέουν θαρραλέα, βλέπω τα φύλλα της ελιάς να ξεκουράζονται ανάσκελα, βλέπω εσένα κι εμένα μέσα στη βροχή να ανεβαίνουμε μαζί στο ουράνιο τόξο.

Ο Νοέμβριος είναι ο μήνας μου, η δική μου αλήθεια. Είναι μια αίσθηση, όπου τα πράγματα θαμπώνουν, σκοτεινιάζουν, πριν αναγεννηθούν. Κλείνω τα μάτια, ανοίγω τις παλάμες και αφήνομαι στις σταγόνες της βροχής. Κλείνω τα μάτια και αναπνέω. Οξυγόνο.