Θέλω ν΄αγοράσω μια καινούργια φρυγανιέρα, τεράστιες κούπες για καφέ κι έναν καινούργιο καναπέ με χρωματιστά μαξιλάρια. Σίγουρα και μια άσπρη σεζλόνγκ για τη βεράντα. Θέλω ένα ρετιρέ πάνω στη θάλασσα για να με κοιμίζει και να με ξυπνάει ο παφλασμός του κύματος και οι κουρτίνες ν΄ανεμίζουν στ΄ανοιχτά παράθυρα. Ήταν τ΄όνειρό μου από παιδί ένα σπίτι ή ένα διαμέρισμα, ή ένα κομμάτι γη στη θάλασσα. Μικρό όχι μεγάλο, φτάνει να βρίσκεται στη θάλασσα. Η θάλασσα, που λειτουργεί σαν μαγνήτης. Για μένα τουλάχιστον. Κι αν είχα γη στη θάλασσα, θ’ αγόραζα ένα τροχόσπιτο.  Εδώ ολόχρονα θα είμαι ευτυχισμένη, γιατί θα ξεπλένω στο κύμα κάθε μου πόνο, κάθε μου φόβο, κάθε έγνοια που θα με τυραννούσε. Και το αλάτι στο δέρμα μου, στα μαλλιά μου, στη βεράντα μου, στους τοίχους του σπιτιού μου θα έχει θεραπευτικές ιδιότητες.

Θέλω να έχω και το πιάνο μου μαζί, όπου κι αν κατοικήσω. Είναι μέρος του σώματός μου, έστω κι αν παίζω πια σπάνια. Και φυσικά τα βιβλία μου και τις μουσικές μου. Την μοναξιά και τη μελαγχολία μου, τις  παίρνω παντού μαζί μου. Αγόγγυστες και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Με τις βροχές και τους καύσωνες. Χωρίς ερωτήσεις, απαιτήσεις, υποχρεώσεις. Χωρίς γιατί και πως.

Θέλω να κατοικήσω κοντά στη θάλασσα για να μάθω ν΄αναπνέω πάλι σωστά και να μην πνίγομαι. Πνίγηκα τόσα χρόνια. Χρειάζομαι αέρα. ΑΕΡΑ!

Κύπρος, Ιούλιος 2015