Ξυπνάς με τους εφιάλτες και τα όνειρα της προηγούμενης νύχτας, κοιτάς τις καινούργιες ρυτίδες, αναζητάς την καφεΐνη όπως το βρέφος το βυζί της μάνας του, ετοιμάζεις μηχανικά τα πρωινά, το δικό σου, των υπολοίπων, κλείνεις την πόρτα του σπιτιού, σε χαιδεύει η μυρωδιά του δυόσμου και του βασιλικού, της νωτισμένης γης, μπαίνεις στο αμάξι, βάζεις μουσική στη διαπασών, στα φανάρια σε κοιτάνε οι άλλοι, τους κοιτάς, προχωράς, φρενάρεις, φτάνεις στο όποιο προορισμό σου. Και ξανά απ’ την αρχή. Ζωή. Ένας κόσμος χωρίς τέλος. Παρασκευή, τέλος Σεπτεμβρίου, αρχή του επόμενου. Ζωή.