Βαθιά ριζωμένη και όρθια,

έκλεισες αθόρυβα χωρίς να κοιτάξεις πίσω.

Χωρίς αποχαιρετισμούς, τίτλους τέλους  κι αντίο.

Στέκεσαι μόνη, δεν είσαι έρημη.

Όλοι κοιτάνε το κόκκινο που φοράς σαν φυλακτό

και το πράσινο που σ’ αγκαλιάζει.

Στέκεσαι όρθια χωρίς καμιά απουσία και λύπη.

Όλοι σε καμαρώνουν με θαυμαστικά κι επιφωνήματα.

Χωρίς ίσως και γιατί.

Όταν θα ρθει η ώρα,

θ’ ανοίξεις.

Άφοβα και λυτρωτικά.

Όμοδος, Κύπρος Σεπτέμβριος 2016