Μιλάμε στην τάξη για τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό στα πλαίσια του μαθήματος. Ο Τζαν, Σύριος έφηβος βρίσκεται εδώ και δέκα χρόνια στην Κύπρο με την οικογένειά του. Έφυγαν κυνηγημένοι για ένα καλύτερο αύριο προς τον πιο κοντινό στην πατρίδα τους τόπο.

-Δυσκολευτήκαμε στην αρχή σ΄όλα, αλλά λάου λάου (σιγά σιγά) μας μάθανε και τους μάθαμε. Όταν μας γνώρισαν οι ντόπιοι δεν μπορούσαν να μην μας αγαπήσουν. Πήρε αρκετό χρόνο αλλά μας δέχτηκαν, είπε ο Τζαν.

Γύρισα προς τον πίνακα για να κρύψω όσα κουμπιά μου πάτησε ο Τζαν και σκέφτηκα, ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι εδώ για να μας θυμίζουν, πως είναι να παλεύεις για την ζωή, να κάνεις το αδύνατο δυνατό, να διεκδικείς το δικαίωμα για το αυτονόητο: την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη. Πόσο μπασταρδεμένα εφαρμόζουμε αυτό το τρίπτυχο σήμερα; Πόσο νοσούμε πραγματικά; Πόσο χρόνο χρειαζόμαστε για ν΄αποδεχτούμε τον κάθε Τζαν στο σχολείο, στην κοινωνία, στον μικρόκοσμό μας;

Λάου λάου συνέχισα το μάθημα.