Άνθρωποι, ιστορίες, μουσικές, έρωτες που τελειώνουν. Και ο θάνατος, ο αμείλικτος  συνοδοιπόρος σου. Και υπάρχουν οι στιγμές εκείνες, που χωρίς καμιά ντροπή θες να δώσεις μια γερή μπουνιά στα μούτρα του θανάτου, ενός μυστήριου τύπου που μετακομίζει σ΄αυτούς που μένουν ζωντανοί και θρηνούν. Άγνωστο πόσο κρατάει ο θρήνος.

Και υπάρχουν οι στιγμές, που εύχεσαι χρόνια πολλά κι όμορφα και μπλα μπλα μπλα και συνειδητοποιείς, ότι αυτό που μετρά δεν είναι η μακροζωία.  Τι να την κάνεις την μακροζωία αν στο μεταξύ δεν ζούσες; Για όσο, αλλά ζούσες όπως εσύ διάλεξες να ζήσεις. Και φοβάσαι για το τέλος  φανερά ή κρυφά. Ποιο τέλος; Πέρασες καλά όσο ζούσες; Αυτό μετρά. Ζωή σ΄αυτούς που ζουν!