Περπατάς παράλληλα στη θάλασσα, και φοράς ακουστικά. Φοράς τις χαρές, τις αγωνίες, τις καψούρες, τις καταθλίψεις σου σαν μουσική υπόκρουση. Και βαστάς στα χέρια τις αναμνήσεις σου, την καρδιά σου, την ζωή σου, τον θυμό σου, τα δάκρυά σου και προχωράς. Και δεν ξέρεις τι να κάνεις τα χέρια σου, να τα δώσεις ή να τ΄ αφήσεις; Και θυμάσαι και δεν μπορείς ν΄ανεχτείς το τσαλάκωμα της ζωής σου μέσα σε σκληρές φούχτες που δεν έχουν μάθει να χαϊδεύουν πληγές. Και περπατάς παράλληλα στην θάλασσα και αναπνέεις το ιώδιο,  που θες να σηκώσει το βάρος για όλα όσα ονειρεύτηκες και δεν έκανες, αλλά και τις «βεβαιότητες», που συχνά σε οδηγούν σε όσα δεν έπρεπε. Προχωράς. Γιατί όλα είναι δρόμος.