Όταν ο εγωισμός σε λυτρώνει από το βάσανο της απώλειας και της αγωνίας. Όταν νιώθεις να σε τραβάει το πετσί σου, η κάθε σου τρίχα πονάει, τα κύτταρα σου βάλλονται από παντού. Το  γλίστρημα,  το παραστράτημα, η λοιδορία,  το περίπαιγμα, το κεράτωμα, η  αφή του άλλου σώματος πάνω στην δική σου άγνοια γίνεται κυνικά αλλά ορατά,  τότε κυνικά πονάει και τσούζει. Οδοστρωτήρας, τσιμέντο που σε κτίζει σ΄ένα απόρθητο τείχος.

Είναι οδυνηρό να πρέπει κάποιες φορές, τις περισσότερες  ίσως ν΄αποχωρίζεσαι καταστάσεις και ανθρώπους που έχεις αγαπήσει βαθιά, ερωτικά κυρίως. Είναι το συναίσθημα που έγινε κομμάτια, η αυστηρότητα που μας μεγάλωσαν, ο ανθρώπινος εγωισμός, οι χαμένες προσδοκίες, ο χρόνος που δόθηκε με την καρδιά και το σώμα ή όλα μαζί; Όποια κι αν είναι η απάντηση αν λειτουργεί λυτρωτικά στο όλον σου, τότε καμία λύπη, κανένας πόνος, κανένα μαράζι δεν είναι άξιο χρόνου και επιστροφών.

Ό,τι γράφεται δεν ξεγράφεται, φθείρει και φθείρεται.

Artwork by Lee Nutter