Οι γάμοι κι οι βαφτίσεις είναι για αρκετούς τα αναγκαστικά event του καλοκαιριού. Στους γάμους και τις βαφτίσεις βλέπεις συγγενείς και φίλους, που συναντάς μόνο σε τέτοιου είδους κοινωνικές υποχρεώσεις. Και στις κηδείες τους βλέπεις, άλλα αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Στα event αυτά βιώνεις μεγαλεία και πτώσεις των ανθρώπινων σχέσεων σαν ταινία μικρού μήκους, μεγάλων όμως διαστάσεων.

Στις βαφτίσεις ξαναθυμάσαι το άγχος και τον ιδρώτα που έριξες σαν γονιός και σαν αυτόπτης μάρτυρας του μυστηρίου, όταν βαφτιζόταν το βλαστάρι σου και ο παπάς το βύθιζε στην κολυμπήθρα σαν χαστουκόψαρο, χωρίς καν την συγκατάθεσή του. Και μετά το βασανιστήριο ακολουθεί το φαγοπότι και το γλέντι για να εορταστεί ο νεοφώτιστος. Και κει ξεκινούν τ΄ άλλα γλέντια: Κάθεσαι σε τραπέζι με συγγενείς ή άλλα φιλικά ζευγάρια- γιατί το seating plan είναι η μισή επιτυχία του event- και μιλάς για θηλασμό, πάνες, ξενύχτια, παραπανήσια κιλά, αδιαφορία του/ της συντρόφου στη μετά-την γέννηση-των-παιδιών-ζωή του ζευγαριού, ενώ κάποτε μίλαγες για έρωτες, πάρτυ, μεταπτυχιακά και διακοπές. Στο τραπέζι, όπου οι παρευρισκόμενοι τσουγκρίζουν τα ποτήρια εις υγείαν του νεοφώτιστου το κάθε ζευγάρι δεν χαμογελάει, δεν κοιτάζεται καν, έχοντας στη γλώσσα μόνο φαρμάκι ν΄ ανταλλάξει πια. Είναι οι στιγμές που βαφτίζουμε την ευτυχία του «Ναι σε όλα και για πάντα» στο «Όχι δεν θα πάρω άλλο, ευχαριστώ!»

Στις βαφτίσεις και τους γάμους η ευθραστότητα των ανθρώπινων δεσμών της σημερινής εποχής ξετυλίγεται σαν κουβάρι γεμάτο κόμπους που δεν λύνονται, δεν κόβονται, αλλά πολλαπλασιάζονται στ΄όνομα της απελπισμένης αναζήτησης ταυτότητας κι ανάγκης αυτοπραγμάτωσης του ατόμου στην κοινωνία και της αδυναμίας του ν΄ απορρίψει την αστική κουλτούρα και τα στερεότυπα.

Gustav Klimt, Beethovenfries (Detail), 1902 | by Alfred Weidinge