Στο φούρνο της γειτονιάς μου δουλεύει χρόνια τώρα μια κοπέλα, γύρω στα σαράντα που έχει τα πιο θλιμμένα μελιά μάτια και το πιο γλυκό χαμόγελο που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Μέσα από το σκουφάκι που φοράει στο κεφάλι ξεπετάγονται λίγες άσπρες τρίχες, που της δίνουν μια γλύκα στο πρόσωπο λες και το αλεύρι ή η ζάχαρη διάλεξαν να την στολίσουν, να της πάρουνε την θλίψη των ματιών της.

Κάθε φορά φεύγοντας από τον φούρνο μας κερνάει ένα μουστοκούλουρο ή ένα μπουρέκι της αναρής και εγώ νιώθω μια παιδική χαρά, γιατί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δωρίζουν μαζί με το κουλουράκι όλη τη γλύκα της ψυχής τους.

Μπουρέκια και πισίες (παραδοσιακά γλυκά της Κύπρου)