Λυπάμαι εύκολα. Και συνήθως λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι για τους χαμένους έρωτες και τις τσακισμένες φιλίες. Λυπάμαι για τους εραστές που δεν πρόλαβαν στην μυρωδιά του ιδρώτα τους το πρώτο καλοκαίρι. Λυπάμαι για τη δειλία ν΄ αγαπηθούν εξαιτίας του ριζικού να μεγαλώνουν στις φυλακές των μικροαστικών οικογενειών τους. Λυπάμαι για τους έρωτες που δεν λιάστηκαν στο φως και βολοδέρνουν στα κλειστά δωμάτια ενός ανήμπορου φόβου. Λυπάμαι για τους έρωτες που δεν ειπώθηκαν και δεν ξύπνησαν ποτέ μαζί. Λυπάμαι για τους φίλους που λιποτάκτησαν στο πρώτο ράγισμα. Λυπάμαι όταν φοράνε σημαίες και βάζουν σύνορα και χρόνους και αξιώματα ανάμεσά τους. Λυπάμαι όταν μεταφράζουν το ψέμα ως αγάπη και δεν επιμένουν στην αγάπη που είναι καθαρή και αφτιασίδωτη. Λυπάμαι όταν οι φίλοι έχουν τάσεις αμνησίας και απώθησης και γίνονται κριτές μιας αυστηρότητας που δεν ξεπλύθηκε με δάκρυα. Λυπάμαι όταν οι φίλοι ταξιδεύουν στη σιώπη, μια σιωπή που δεν αντέχει την αλήθεια αλλάζοντας τη γεωγραφία της σχέσης τους. Λυπάμαι για την τσιγγουνιά και τη ζήλεια που κοχλάζουν σαν καζάνια μέχρι να ξεχειλίσουν. Λυπάμαι για τους ευνουχισμούς του έρωτα και της φιλίας που εμποδίζουν το βάρος της δύναμης που τους αξίζει.

Λυπάμαι για σένα και για μένα που δεν τολμήσαμε και δεν τολμάμε να ζήσουμε γεμάτα τον έρωτα και τη φιλία. Λυπάμαι για αυτούς που δεν φιλούν και δεν φιλεύουν πια.