Στις σοφίτες υπάρχει ένα παραμύθι. Συνήθως μικρές κι ανήλιαγες κρύβουν τους φόβους στις ξύλινες κασέλες και τα σεντούκια. Η μαγεία σκαρφαλώνει στους διαγώνιους τοίχους και τις γωνίες του δωματίου. Κοιμάσαι και ξυπνάς ή με τις σταγόνες της βροχής ή με το φως του κάτασπρου χιονιού ή τις λιγοστές μέσα στο χρόνο ηλιαχτίδες στα παράθυρα της οροφής. Γιατί κουρτίνες δεν υπάρχουν στα μικρά παράθυρα της σοφίτας.

Στις σοφίτες οι ψυχές χουχουλιάζουν κάτω απ΄ τα σκεπάσματα να ζεστάνουν το κάθε κρύο του κόσμου και να ξορκίσουν το κακό. Στις σοφίτες τα βιβλία γίνονται οι ερωτικοί σου σύντροφοι χωρίς ημερομηνία λήξεως. Τα χαϊδεύεις, τα μυρίζεις, τα βάζεις στο γυμνό του σώματός σου άχρονα και ατελεύτητα.  Στις σοφίτες ακούς τα γέλια των παιδιών που μετακομίζουν τον πλούτο τους εκεί και οι μικρές πατούσες τεντώνονται στους τοίχους προσκαλώντας τη ζωή ν΄απλωθεί σε κάθε τετραγωνικό της ανήλιαγης σοφίτας ξετυλίγοντας το κουβάρι του παραμυθιού.

Οι σοφίτες είναι ένα παραμύθι.

Μόναχο, Ιούλιος 2016