Είναι οι μέρες, οι νύχτες κι οι ώρες που ακούς τις μουσικές που αγαπάς και κρατάς τα στιχάκια που λατρεύεις σαν τον ζωμό απ΄ το κοτόπουλο που θα σου χρειαστεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Είναι οι άνθρωποι, πλήκτρα μαύρα κι άσπρα και κάποιος, τουλάχιστον ένας τους έχει αγαπήσει, τους έχει φιλήσει, έχει βογγήξει για κάθε τους κύτταρο. Κάθομαι και πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας, γεύσεις πικρές, γλυκές, όλα εκεί. Είμαι εντελώς σίγουρη ότι όσο ζούμε δεν μπορεί τίποτα να μας καθηλώσει, όσο βογγάμε, όσο τα χέρια και τα πόδια μας γίνονται πρωταγωνιστές και το άγγιγμα ξεκινάει μια πράξη ισόβια.

Είναι Τρίτη κι έχει ήλιο και τζιτζίκια.