Η σχέση με τα παιδιά μας δεν είναι πάντα μαγική. Ούτε και τα παιδιά είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και οι μητέρες δεν είναι αυτές που περιγράφουν τα παραμύθια, μάλλον στις κακές μητριές  μοιάζουν τις περισσότερες φορές. Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. «Το τι αγάπη έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς» λένε συχνά. Δεν νομίζω να ισχύει πάντα αυτό. Με τα παιδιά μετράς τις δυνάμεις σου, ζεις αλλαγές που ποτέ δεν υπολόγιζες και μαθαίνεις τη σιωπή χωρίς να νιώθεις δειλός. Προσπαθείς, τα σκατώνεις, θυμώνεις, κλαις, ξεσπάς, ξεγελιέσαι. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Και αυτό είναι το πιο όμορφο ζόρι που τραβάς.

Μερικά στιγμιότυπα που θυμάμαι από τα λίγα χρόνια της μητρότητάς μου:

1.  Η πιο μεγάλη αδελφή κάνει μάθημα στον μικρότερο αδελφό και αυτός βαριέται φρικτά.

-Ο Δεκέμβριος είναι εξίσου ωραίος μήνας με τον Ιούνιο γιατί κλείνουν τα σχολεία, λέει το κορίτσι.

-Ο Δεκέμβριος είναι πιο ωραίος γιατί είναι τα Χριστούγεννα και παίρνουμε και δώρα, απαντάει το αγόρι.

-Όλοι οι μήνες έχουν την χάρη τους.

-Η χάρη είναι η χαρά. Άρα ο Δεκέμβριος είναι πιο χαρούμενος από τους άλλους, γιατι έχει δυό χαρές.

 

2. Κορίτσι δευτέρας Δημοτικού απευθύνεται σε μάνα εκπαιδευτικό μετά από παρατήρηση να βελτιώσει τη γραφή της:

-Μαμά, μην κοιτάζεις πως είναι τα γράμματά μου, αλλά τι λένε αυτά.

 

3. Γυρνάω στο σπίτι και βλέπω από απόσταση μαυρισμένο το αριστέρο μάτι του πεντάχρονου γιού μου, φάγαμε λέω την πρώτη μπουνιά στο σχολείο, τον πλησιάζω:
-Τι έγινε παιδί μου; Γιατί το μάτι σου είναι μαυρισμένο;
-Τίποτα, ζωγραφίζαμε με μαύρα μολύβια στο σχολείο και μέτα έτριψα το μάτι μου. Χαχα, πάντα εσείς τα κορίτσια έχετε έγνοιες. Πάω να παίξω μπάλα, ξέσπασε σε γέλια το παλιόπαιδο κι έφυγε.

 

4. Μάζωξη σε οικογενειακό τραπέζι και παιδομάνι συγγενικό. Ο γιος μου παίζει άγρια με ξύλινα κοντάρια και ξίφη μ’ ένα άλλο πεντάχρονο αγόρι. Φωνές, μπαμ μπουμ, άου. Κάποια στιγμή πάω να δω τι γίνεται.

-Βρε παιδάκια όχι τόσο άγρια, θα κτυπήσετε, τους λέω.

-Κυρία μου, γιατί είστε αγχωμένη, δεν κοιμηθήκατε καλά; με ρωτάει με τεράστια μάτια ο μικρός Κωνσταντίνος.

Έσκασα χαμογελαστή και τους άφησα να μελανιάσουν παντού.

 

 

5. Ετοιμάζω τα παιδιά μου για ύπνο.

– Μάμα θα κοιμηθείς κι εσύ τώρα;

-Όχι, έχω δουλειές να κάνω παιδί μου.

– Τι ωραία που δεν είμαι μεγάλος. Σε πολλές χιλιάδες μέρες θα γίνω μεγάλος. Καληνύχτα

Το ίδιο βράδυ βλέποντας τα παιδιά μου να κοιμούνται ήσυχα στα ζεστά τους συνειδητοποίησα την πολυτέλεια που ζούμε. Έσβησα τα φώτα για να κοιμηθώ.

 

Τα παιδιά ό,τι και αν τους δώσεις θα το ρουφήξουν σαν σφουγγάρια, είτε είναι δηλητήριο, είτε είναι βασιλικός πολτός, και αυτό καθρεφτίζεται και στο τώρα και στο μετά τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος μοιάζει πιο όμορφος στα μάτια και τις λέξεις των παιδιών.