Κάπου στη μέση των διακοπών, θάλασσα, αλμύρα, γυμνό δέρμα, καύσωνας, χάρτες νησιών, ολοστρόγγυλα φεγγάρια, έναστροι ουρανοί.  Κάπου στη μέση των διακοπών, σχεδόν κάθε καλοκαίρι τα κακά μαντάτα: σεισμοί, πόλεμοι, πυρκαγιές, πλημμύρες, θάνατοι γνωστών και αγνώστων. Και εμείς πατάμε το pause στις διακοπές χάσκοντας με μια υπαρξιακή αγωνία. Ο χρόνος μας βρίσκει καθηλωμένους να μετράμε ηλιοβασιλέματα, πεφτάστερα και ταυτόχρονα να μετράμε τη ζωή μας στα «ήταν» και στα «θα».

Μερικοί ξεστομίζουμε εξυπνάδες και βλακείες που δεν σταματάνε μπροστά στο θάνατο, που δεν συμπονούν, που δεν το βουλώνουν μπροστά στη φρίκη ενός ολέθρου. Άλλοι χάσκουμε εθελοτυφλώντας σοκαρισμένοι. Οι εναπομείναντες ζωντανοί «γλυτώσαμε» από τύχη, από συγκυρίες, από τι; Εμείς οι ζωντανοί τρώμε κόλυβα και πενθούμε μέχρι το επόμενο Πένθος. Εμείς οι ζωντανοί οφείλουμε να αντιστεκόμαστε στο φόβο, να είμαστε δίπλα στους ανθρώπους που κουβαλάνε το σταυρό τους, να δίνουμε κουράγιο, να κρατάμε μακριά τη γρουσουζιά, την αλητεία των λίγων και να μη συνηθίζουμε την κάθε καταστροφή, το κάθε μακελειό σε ανθρώπινες ζωές και σε ιστορικά μνημεία. Ποτέ δεν ξέρεις άλλωστε πότε θα αποχαιρετιστούμε.