Ξεχαρβαλωμένες πόρτες, στοιβαγμένες πορσελάνες, κοσμήματα σε σκονισμένες βελούδινες θήκες, παλιές καρέκλες κινηματογράφου ή θεάτρου, γραφομηχανές, γραμμόφωνα, λάμπες άλλης εποχής, ξύλινα παιδικά παιχνίδια, μεταλλικά κουτιά, βινύλια με όπερες, σκληρόδετα βιβλία, δυσεύρετες παρτιτούρες, vintage ρούχα σε υπαίθρια παζάρια στη Βιέννη, το Λονδίνο, το Μόναχο, τη Νυρεμβέργη, το Παρίσι, την Πράγα. Και τα περιμέναμε, τα περπατούσαμε τα Σαββατοκύριακα, κάναμε παζάρια για ένα- δύο κομμάτια, που τελικά αγοράζαμε υποδυόμενοι τους εαυτούς μας  σε ταινίες νουάρ.

Και ήταν Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος και είχε συννεφιά και έβρεχε κάθε βδομάδα και η νοσταλγία της Μεσογείου πήγαινε σύννεφο. Και τώρα είναι Ιούνιος και σε κάποια πόλη της βόρειας Ευρώπης νοσταλγούμε ακόμα τη Μεσόγειο, τα κύματα, τα στενά σοκάκια, τα άσπρα πεζούλια, τις χαιρετούρες στο δρόμο, τ΄απλωμένα μαγιό που μυρίζουν αλάτι.  Και τώρα γίνονται άλλα παζάρια εκεί στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο βρέχει κι εμείς καθόμαστε στις παλιές ξύλινες καρέκλες και παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου, βουβοί κι αμέτοχοι.

Καρέκλες από την Wiener Flohmarkt