Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι με πολύ ωραία, μακριά, καστανόξανθα μαλλιά με μπούκλες, ανακατωμένα και ανέμελα στο χρόνο.  Όσο τα έλουζε ο ήλιος της Μεσογείου με φως και λάμψη, τόσο το κορίτσι τ’ ανέμιζε περήφανη για τη δύναμη που κουβαλούσε στο κεφάλι της. Ένα έξυπνο κεφάλι που αγαπούσε να διαβάζει ατέλειωτες ώρες  όχι για το «πρέπει», αλλά για το «μ΄αρέσει» ανακαλύπτοντας ένα κόσμο αλλιώτικο απ΄ αυτόν που μάθαινε στα σχολικά βιβλία.

Τότε ήταν που έχασε την κολλητή φίλη της εξαιτίας της σχολικής επίδοσης, για μια σημαία. Καθώς άριστη μαθήτρια που ήταν, της έλαχε να γίνει σημαιοφόρος στη σχολική παρέλαση, αλλά ένας διάβολος μεταμορφωμένος στο σώμα της μητέρας της κολλητής της μεσολάβησε με όλα τα μέσα και τα έξω που είχε και δεν είχε, ώστε η κόρη της να γίνει σημαιοφόρος της παρέλασης και όχι το κορίτσι με τα καστανόξανθα μαλλιά. Το κορίτσι δεν κατάλαβε ποτέ, γιατί οι άνθρωποι βάζουν τις σημαίες πιο πάνω από την αγάπη και τη φιλία, πήρε τη στεναχώρια της κι απομακρύνθηκε από την κολλητή της.

Κλείστηκε στο δωμάτιό της, χανόταν στις σελίδες των βιβλίων της, άπλωνε το χέρι στο κεφάλι της και τράβαγε τη λύπη της τρίχα- τρίχα. Και το κεφάλι της άδειασε από τρίχες και συναισθήματα, όπως αδειάζει ένα σακούλι ζάχαρη. Κοιταζόταν που και που στον καθρέφτη και έλεγε:

-Τρίχες είναι, θα ξαναβλαστήσουν.

Και τα χρόνια πέρασαν και το κορίτσι με τα μακριά, καστανόξανθα μαλλιά μεγάλωσε και ένας άλλος διάβολος που λεγόταν Καρκίνος πήρε όλα τα μαλλιά της και ούτε μισή αχτίδα φως δεν τα έλουζε πια, γιατί όλες οι τρίχες εξαφανίστηκαν. Κοίταζε το φαλακρό κεφάλι της μπροστά στον καθρέφτη και σιγομουρμούριζε:

-Τρίχες είναι, όλα τρίχες! Αλλά εγώ τώρα ζω και αράζω με ή χωρίς τρίχες.

Και χόρευε ανεμίζοντας το πολύχρωμο φουλάρι της ευτυχισμένη!