Το δεντρόσπιτο της γειτονιάς μου το λιγουρεύομαι κάθε φορά που το θωρώ. Τα δεντρόσπιτα έχουν μια μαγεία, αυτήν που γνωρίζουν καλά όσοι σκαρφαλώνουν σε δέντρα. Αυτοί που θέλουν να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά και όχι αφ΄ υψηλού, όσοι απογοητευμένοι από την υποκρισία ενός «πολιτισμένου» κόσμου αναζητούν το νόημα της ζωής στην απλότητα επιστρέφοντας από μια ζούγκλα υπαρκτή, σε μια φανταστική ζούγκλα με πόθο για γυμνά κορμιά που κρέμονται από χορτόσκοινα γευόμενοι την ζωή απέριττα. Θέλω το δεντρόσπιτο, όπου inside είναι ο Tarzan και μαζί βλέπουμε και ακούμε τη βροχή τις βροχερές μέρες και νιώθουμε στο πετσί μας τη δροσιά του δέντρου το καλοκαίρι «αφαιρώντας το ισχνό επίχρισμα του πολιτισμού», όπως έγραφε ο Μπάροους.

Λεμεσός, 2016