Φέτος δε λέει να ‘ρθει το καλοκαίρι. Όπου πηγαίνεις χειμωνιά: βροχή, αέρας, λάσπη. Κάποιες κλεφτές ηλιοστιγμές από τύχη μας κάνουν «τσα» και φτου εξαφανίζονται στο πρώτο χειροκρότημα. Εκεί που φέγγει λίγο ο ήλιος έρχεται πάλι απροσδόκητα η καταιγίδα, δριμύτερη κι αφήνει πίσω της πάντα λασπόνερα. Ώσπου να στεγνώσουν αυτά στεγνώνουν και οι άνθρωποι.

Κάπου μυρίζει καλοκαίρι. Η άμμος χρυσίζει και τσούζει τις πατούσες των ποδιών ηδονικά, που χώνονται όλο και πιο βαθιά να ζεσταθούν και ν’ αγκαλιάσουν τις διπλανές πατούσες… να διώξουν το χειμώνα των τελευταίων χρόνων. Κάπου ακούγονται οι ρακέτες ρυθμικά που σ΄ αποκοιμίζουν σαν νανούρισμα και το οβάλ καρπούζι δροσίζεται στο κύμα για να ξεδιψάσει τα καμένα χείλη. Κάπου είναι καλοκαίρι και τα βάσανα του κόσμου από ελέφαντες μοιάζουν με μυρμήγκια και οι επιθυμίες εκπληρώνονται χωρίς αποχές και ενοχές. Απλά, απέριττα, ηλιόλουστα.

Κάπου δεν θα γράφουμε για το καλοκαίρι, θα το ζούμε.

Ριζοκάρπασο, Κύπρος