Bλέπω καθημερινά την ομορφιά, την αγάπη, τον έρωτα, την ποίηση, αυτά τα ωραία και μεγάλα στα πιο μικρά πράγματα του μικρόκοσμού μας. Βλέπω ακόμα την ασχήμια, την γκρίνια, τον πόνο, την αρρώστια, την απώλεια να βαραίνει τη ζυγαριά της ζωής όλο και περισσότερο. Βλέπω όμως και την αναθεματισμένη ζήλεια του άλλου (γιατί αυτός/ή και όχι εγώ) και το θόρυβο που κάνει αυτή η ζαβή ζήλεια όση σιωπή και αν υπάρχει. Πολλή ζήλεια όμως, μ έναν αέρα σιγουριάς «εγώ είμαι καλύτερος».
Αφού ο διάβολος όλους θα μας πάρει, άσε τον άλλο να ζήσει όπως αυτός επιλέγει και μη ζηλεύεις και τη σκιά του.