Κρύψε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Έχω φίλους μουσικούς, ηθοποιούς, συγγραφείς, εκπαιδευτικούς, δασκάλους, ακαδημαϊκούς, γιατρούς, μηχανικούς, οικοδόμους, αγράμματους, άνεργους, απολυμένους, αλκοολικούς, παχύσαρκους, ανορεκτικούς, καταθλιπτικούς, φίλους με καρκίνο, φίλους-συγγενείς όχι τους εξ αίματος, αλλά την οικογένεια που διάλεξα να έχω, φίλες με φρου φρου και αρώματα, με παράξενα ονόματα, μικρούς πρίγκιπες, κοκκινοσκουφίτσες, φίλους γαϊδούρια, φίλους φίδια, φίλους γκέι, πιο άντρες και από στρέιτ, φίλη με AIDS που κτίζει σπιτια SOS για τα ορφανά στην Ινδονησία, μια άλλη με σκλήρυνση κατά πλάκας που μοιράζεται με τους ανθρώπους τα στιγμιότυπα της πριν και της τώρα ζωής της.

Δεν ξέρω πώς να κρύβω τους φίλους μου και ούτε και θέλω. Τι να κρύβει τόση κρυψίνοια; Κρύβουμε τους φίλους μας γιατί μας έκλεψαν μικρούς ίσως την αγάπη, το χάδι, την αγκαλιά, την αθωότητα, την ανοιχτόμυαλη κοινωνία, τον ήλιο και δεν ξέρω τι άλλο. Δεν έχουμε μάθει να χάνουμε, να δεχόμαστε την πολυπλοκότητα του άλλου και την πολλαπλότητα των αναγκών του. Κρύβουμε τους φίλους μας σαν πορσελάνινες τσαγιέρες, σαν μεταξωτά υφάσματα, τους κρύβουμε στο στήθος μας, τους βάζουμε και λίγο στα βρακιά μας, λίγο φίλους, λίγο εραστές, πρώην, νυν και αεί. Tους κρύβουμε κάτω από τα σεντόνια μας να μην κρυώνουμε, να μην κρυώνουν αυτοί, κοιμόμαστε και ξυπνάμε μ΄αυτούς. Φοβόμαστε το μοίρασμα από εγωισμό, τσιγκουνιά, κόμπλεξ, ανασφάλεια, ζήλεια, μοναξιά και άλλες τρύπες συναισθηματικές.

Όπως και να το ονοματίσεις η αξίωση της αποκλειστικότητας ενός ανθρώπου είναι βαθιά προβληματική, μια ψευδαίσθηση της ευτυχίας. Όσο παίζουμε κρυφτό, τόσο μαδάμε και μαργαρίτες.