Μέρες που κατεβάζουμε τα καλοκαιρινά, ανεβάζουμε τα χειμερινά, βάζουμε σε σακούλες ρούχα στενά, που δεν μας κάνουν πια για να φορεθούν σ΄άλλα σώματα και οι ντουλάπες σ΄ένα χάος. Σήμερα φόρεσα ένα σακάκι πράσινο «lost and found», χωμένο και ξεχασμένο αγορά πριν από 20 χρόνια και ευγενέστατος συνάδελφος με προσεγγίζει διακριτικά:
-Σας πάει πολύ και το σακάκι μα και το χρώμα θαρρώ είναι το χρώμα σας.
-Χρονολογείται το σακάκι, απαντάω.
-Φανταστείτε πόσες αναμνήσεις φοράτε, μου λέει.
Και σαν ταινία μικρού μήκους πέρασαν από μπροστά μου οι στιγμές από το πράσινο σακάκι, σκέφτηκα τα καινούργια ρούχα που αγόρασα χτες πόσο άχρωμα, παράταιρα μοιάζουν σήμερα, ενώ τα παλιά αφού ξεκουράστηκαν για λίγο, ξαναφοριούνται σε σώματα που τ΄ αγαπούν, που έχουν ιστορίες να διηγηθούν, που έχουν ζήσει πάνω μας το καλό το κακό, το όμορφο, το άσχημο και ακόμα ζουν.