Το παιδί λατρεύει το παιγνίδι. Γοητεύεται από το καινούργιο και την περιπέτεια. Άλλες φορές ανοίγει το κεφάλι του και άλλες άλλων τα κεφάλια.  Το παιδί αγαπάει το ψέμα, αλλά και την αλήθεια. Τσακώνεται και μερώνει με ταχύτητα φωτός. Δεν έχει τύψεις και δεν φοβάται τη μοναξιά. Η φαντασία με τη περιέργεια και την ενέργειά του περισσεύουν για να κάνει φίλους αληθινούς και «φανταστικούς», να φτιάξει πύργους, δράκους, νεράιδες, δεντρόσπιτα.

Το παιδί δεν στερεύει από γέλιο ή από κλάμα. Φωνάζει τα θέλω του, γελάει και κλαίει δυνατά, γιατί δεν ξέρει άλλο τρόπο να εκφράσει τις επιθυμίες του. «Ντύνεται» σε ρόλους θεατρικούς και παίζει άφοβα τον «μεγάλο» για να νιώσει μεγάλο. Το παιδί δεν φοβάται το ύψος. Σκαρφαλώνει σε δέντρα και σε ταράτσες για ν΄αντικρίσει ένα κόσμο αλλιώτικο, ένα κόσμο απέραντο που λούζεται από το φως της χαράς, εκεί που δεν έχει σκοτάδια.

Το παιδί δεν φοβάται τον άνεμο και τη λάσπη και ορμά στις λακκούβες της βροχής. Κάνει τη λάσπη ρούχο του,  στολή μιας μάχης που έχει πάντα μόνο νικητές. Στα χαλάσματα των σπιτιών κουβαλάει πέτρες, ξύλα και κτίζει έναν κόσμο που δεν έχει άστεγους και κατατρεγμένους. Στα συρματοπλέγματα φτιάχνει κούνιες χαράς και στα λαγκάδια μαζεύει αγριολούλουδα, ξαπλώνει ανάσκελα και με τα χέρια του ανοιχτά αγκαλιάζει πότε τον ουρανό και πότε το χορτάρι.

Το παιδί δεν έχει καμιά ανάγκη από καμουφλάζ. Δεν κρύβει την αγάπη του, φοράει την ζωή χωρίς ρολόι,  ζητάει την αγκαλιά που στεγνώνει τα δάκρυα,  φιλάει σβουριχτά, κοιμάται και ξυπνάει με όνειρα γλυκά που γι΄αυτό είναι πάντα αληθινά. Μέχρι να πάψει να είναι παιδί, να βγει από το φανταστικό μικρόκοσμό του,  γιατί κι αυτό κάποτε αναπόφευκτα συμβαίνει.

Όλοι μένουμε κατά κάποιο τρόπο παιδιά, εκτός από μερικούς που μένουν για πάντα κωλόπαιδα.